Μετά από πολύ ψάξιμο βρήκα αυτό το ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ και το δημοσιεύω για πρώτη φορά.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1956 και ο Μιχαλάκης Παρίδης μέσα από τις Κεντρικές Φυλακές στέλνει στους δικούς του την πιο κάτω ευχετήρια κάρτα-επιστολή. Τότε που τα λόγια δεν ήταν μόνο ευχές αλλά εξομολογήσεις ενώπιον αγαπημένων και ιερών προσώπων.
Αντιγράφω το κείμενο για να διαβαστεί χωρίς δυσκολία για όσους θα θελήσουν να το διαβάσουν: «Για τους γονιούς μου που από τ’ ανεξερεύνητα βάθη της ανυπαρξίας με φέρανε στη γη, για τ’ αδέλφιά μου και τις αδελφές μου, για σας που με τον τίμιο μόχθο σας και την αυταπάρνησή σας μου χαράξατε το δρόμο του καθήκοντος κι είχατε τόσην επίδραση στην ανάπτυξή μου και τη διάπλαση του χαρακτήρα μου κι’ ολόκληρου τού είναι μου. Για σας που στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου σας φέρνω στη σκέψη μου για ν’ αντλήσω δύναμη να συνεχίσω το δύσκολο δρόμο που τραβώ. Για σας όλους εύχομαι να χαρίση ο καινούργιος χρόνος γαλήνη κι’ ευτυχία και να ευοδώση κάθε σας ελπίδα».
Η κάρτα δεν μπορούσε να πει περισσότερα αφού είχε τη σφραγίδα της λογοκρισίας. Τη φιλοτέχνησε με σχέδια ο συγκρατούμενος και αδελφικός του φίλος Γεώργιος Λυκούργος.
Ο γιατρός Φίλιππος Τηλεμάχου γεννήθηκε το 1918 στο Στρουμπί. Γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών το 1937. Όντας φοιτητής έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Για τον λόγο αυτό συνελήφθη το 1942 από τους Ιταλούς και φυλακίστηκε για 7 μήνες στο χωριό Βήσσανη της Ηπείρου. Από το 1943 έως το 1947 εργάστηκε στο Νοσοκομείο «Σωτηρία» και πήρε ειδικότητα στα Αναπνευστικά Νοσήματα («Στηθικά» τα έλεγαν τότε).
Επέστρεψε στην Κύπρο το 1947. Λόγω της μεγάλης του εμπειρίας στην αντιμετώπιση της φυματίωσης προσλήφθηκε στο Σανατόριο Κυπερούντας, όπου συνέβαλε στην οργάνωση της μονάδας. Ίσως να είναι ο μοναδικός Ελληνοκύπριος γιατρός που εργάστηκε στο Νοσοκομείο Δεκέλειας.
Στη Λάρνακα από το 1956 ως ιδιώτης γιατρός, εργάστηκε με ζήλο και αφοσίωση για την ανακούφιση των πασχόντων. Ανεξαρτήτου μέρας, καιρού και ώρας, ο Τηλεμάχου δεν αρνήθηκε ΠΟΤΕ κατ’ οίκον επίσκεψη. Έπαιρνε την ιατρική του τσάντα και έτρεχε αμέσως κοντά στον άρρωστο σε κάθε σημείο της πόλης. Μετά την εξέταση και τις ιατρικές οδηγίες, ο Φίλιππος έμενε για ώρα μαζί τους και τούς τόνωνε ψυχολογικά λέγοντάς τους ευχάριστες μακρόσυρτες ιστορίες. Όσοι θεραπεύτηκαν από αυτόν έχουν να πουν πως ήταν αξεπέραστος στη διάγνωση και θεραπεία νοσημάτων του αναπνευστικού συστήματος. Και η αμοιβή του; Δωρεάν ή ένα μικρό συμβολικό ποσόν.
Ο γιατρός Φ. Τηλεμάχου με τα παιδιά του τη Ρόη και τον Παντελή.
Ένιωθε τους ανθρώπους γιατί κι ο ίδιος πόνεσε πολύ στη ζωή του, έχοντας παιδί άρρωστο από πολύ μικρή ηλικία, τον Παντελή του. Πάντα ήταν δίπλα του, φύλακας άγγελος. Και ο αγώνας του να τον βοηθήσει υπήρξε τιτάνιος και ασταμάτητος.
Πέθανε το 2000 με τον καημό του Παντελή, ευτύχησε όμως να δει εγγόνια από την κόρη του Ρόη.
Ιατρός Φίλιππος Τηλεμάχου: Πέρασε αθόρυβα, ανέβηκε με αξιοπρέπεια τον προσωπικό Γολγοθά του, ευεργέτησε με επάρκεια και ανθρωπισμό τον πάσχοντα.
Ο Νικολής Στυλιανού γεννήθηκε το 1940 στην Ορόκλινη. Σε ηλικία 15 χρονών εντάχθηκε στην ΑΛΚΗ, όπου αγωνίστηκε μέχρι το 1976. Για πολλά χρόνια ήταν η σημαία της ομάδας μαζί με τους Παναή, Σέργη και Ηλία. Αρχές του ’70 έπαιξε στην Εθνική Κύπρου. Υπηρέτησε την ομάδα του ως βοηθός προπονητής και ως μέλος διοικητικών συμβουλίων.
Η λέξη ήθος αποκτά την πραγματική της σημασία στην προσωπικότητα του Νικολή Στυλιανού, τόσο μέσα στους αγωνιστικούς χώρους όσο και στην προσωπική του ζωή. Παρότι αμυντικός δεν αντίκρισε ποτέ στην καριέρα του κόκκινη κάρτα. Για την αγωνιστική του συμπεριφορά βραβεύτηκε από την Κυπριακή ποδοσφαιρική οικογένεια αλλά και από την αγάπη των συναδέλφων του και των ποδοσφαιρόφιλων όλων των ομάδων.
Ο Νικολής Στυλιανού πέθανε το 2016. Όμως ανάμεσα σε τόσους ποδοσφαιριστές ο Νικολής κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη και την καρδιά μας.
Αριστερά ο αείμνηστος Πέτρος Ζ. Φάντης και δεξιά ο συνταξιούχος σήμερα Αντρέας Παρίδης. Ο πρώτος καταγόταν από τη Λύση, ο δεύτερος από την Αναφωτία. Ήταν καθηγητές των Εμπορικών. Περιβάλλονται από μαθήτριές τους, που σήμερα είναι σύζυγοι, μητέρες, γιαγιάδες. Μια φωτογραφία που προσφέρεται για αναστοχασμό.
Σαν σήμερα πριν από 16 χρόνια έφευγε απ’ τη ζωή ο Πέτρος Ζ. Φάντης σε ηλικία 81 ετών. Δίδαξε στην Αμερικανική Ακαδημία, στο Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας και στο Ινστιτούτο ξένων γλωσσών Λάρνακας. Άφησε αγαθή μνήμη για την καλοσύνη και την παροιμιώδη ευγένειά του. Είχε κοινωνική δράση. Ήταν πρόεδρος και μέλος για πολλά χρόνια του Ιδρύματος Αποφοίτων της Αμερικανικής Ακαδημίας, Επαρχιακός πρόεδρος του Συνδέσμου Ευημερίας Τυφλών, Πρόεδρος της επιτροπής της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου.
Ο Αντρέας Παρίδης υπηρέτησε στα Εκπαιδευτήρια της πόλης (Εμπορικό Λύκειο, Λύκειο Αγίου Γεωργίου, Μακάρειο) από το 1958 έως το 1994. Ήταν από τους πιο αγαπητούς καθηγητές. Είχε δε το χάρισμα, λόγω του φιλικού χαρακτήρα του, της άμεσης και εποικοδομητικής επαφής με τους μαθητές. Είναι αδελφός του ήρωα Μιχαλάκη Παρίδη.
Θεοδόσης Γεωργίου: Η ζώσα παράδοση της μουσικής των φιλαρμονικών της πόλης. Έξι χρονών επιλέγει τη σάλπιγγα στην μπάντα του προσκοπείου (από νωρίς φάνηκε η δύναμή του στα πνευμόνια).
Μέλος της φιλαρμονικής της «Πατριωτικής Ένωσης» που έδρασε από το 1938 έως το 1954. Εκεί πήρε τα πρώτα μαθήματα τρομπέτα και φλικόρνο από τον δάσκαλο της μπάντας.
Το 1959 είναι μέλος και δάσκαλος με τις γνώσεις που απέκτησε της νεοσύστατης φιλαρμονικής της ΕΠΑ, που αποτελείτο από ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις. Ο Θεοδόσης ως το παλαιότερο μέλος είναι η ψυχή της φιλαρμονικής. Διδάσκει πνευστά: κλαρίνο, σαξόφωνο, τρομπέτα, μπάσο κλπ. Κάποια μέλη από την μπάντα της ΕΠΑ επάνδρωσαν τη ΣΜΕΦ (Στρατιωτική Μουσική Εθνικής Φρουράς) και τη Φιλαρμονική της Αστυνομίας.
Μέλος του «Μουσικού Ομίλου Λάρνακας» που ιδρύθηκε το 1980 από τον Μαέστρο Ανδρέα Ανδρέου.
Το 1988 η Δημοτική Φιλαρμονική είναι πια πραγματικότητα και βέβαια ο Θεοδόσης δίνει το παρόν του. Συμμετέχει με το αγαπημένο του όργανο, την τρομπέτα. Με την αγάπη και το πάθος του κατάφερε να εμπνεύσει νεότερους να συμμετέχουν στη Φιλαρμονική, που σήμερα είναι το μουσικό καύχημα της πόλης υπό τη διεύθυνση του Μαέστρου Ανδρέα Ανδρέου.
Ο Δήμαρχος Γεώργιος Λυκούργος απονέμει τιμητικό δίπλωμα στον Θεοδόση Γεωργίου.
Σήμερα ο Θεοδόσης είναι 95 χρονών. Να του ευχηθούμε κάθε καλό και να τον χαίρεται η οικογένειά του. Όσο για μας, να τον ευχαριστήσουμε για τα ρίγη συγκίνησης των παρελάσεων με τον Θεοδόση ευσταλής και με το μουστακάκι του να παιανίζει εκεί στην πρώτη γραμμή της μπάντας.
Γήπεδο Αντώνης Παπαδόπουλος, η προσωρινή έδρα στη Λάρνακα της Ανόρθωσης. Και μια προτομή τού ανδρός έξω από το γήπεδο, για να θυμίζουν σε όλους την απαστράπτουσα προσωπικότητα του Αντώνη Παπαδόπουλου. Πολυσύνθετος αθλητής με σπάνια σωματικά και ψυχικά χαρίσματα, πολυνίκης σε Παγκύπριους και Πανελλήνιους αγώνες στίβου, καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου, κυνηγός αθλητικών ταλέντων, προπονητής και ποδοσφαιριστής της Ανόρθωσης, συμπολεμιστής του Γρηγόρη Αυξεντίου. Ένα θετικό πρότυπο ενάρετου βίου και ανιδιοτελούς προσφοράς προς την πατρίδα και τον άνθρωπο.
Γεννήθηκε στον Άγιο Μέμνωνα Αμμοχώστου το 1929. Η σταδιοδρομία στον στίβο και το ποδόσφαιρο ξεκίνησε το 1947 όταν πήρε μέρος στους 32ους Παγκύπριους Αγώνες Στίβου στο ΓΣΕ, όπου διακρίθηκε στο άλμα επί κοντώ και εντάχθηκε στην Ανόρθωση, συμβάλλοντας ως βασικό στέλεχος της ομάδας στην κατάκτηση ενός Κυπέλλου (1949) και ενός Πρωταθλήματος (1950).
Το 1950 πήγε στην Αθήνα για σπουδές στην Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής. Οι επιδόσεις του στον στίβο προκάλεσαν την προσοχή μεγάλων συλλόγων που με οικονομικά ανταλλάγματα προσπάθησαν να τον εντάξουν στις τάξεις τους. Εδώ φάνηκε το μεγαλείο του Αντώνη. Αρνήθηκε το οικονομικό δέλεαρ, που θα του έλυνε σε μεγάλο βαθμό το οικονομικό πρόβλημα και εντάχθηκε εθελούσια στην ΑΕΚ την ομάδα που αγαπούσε από μαθητής. Ουσιαστικά ήταν αυτός που έστησε την ομάδα στίβου της ΑΕΚ και την οδήγησε ως αρχηγός και σημαιοφόρος στους Πανελλήνιους Αγώνες του 1953 στην Αλεξανδρούπολη. Τέλειωσε την Ακαδημία με Άριστα (10), το μοναδικό Άριστα που έδωσε σε φοιτητή της η Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής της Ελλάδας για πολλά χρόνια. Ήταν μέλος της προ-ολυμπιακής ελληνικής ομάδας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952. Το 1953 αρνήθηκε μεταπτυχιακή υποτροφία στη Γερμάνια και επέστρεψε στην Κύπρο, θέλοντας να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του.
Αντώνης Παπαδόπουλος, νεαρός ποδοσφαιριστής της Ανόρθωσης.
Ο διορισμός του ως Καθηγητή Φυσικής Αγωγής στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου ανανέωσε το ενδιαφέρον για τον μαθητικό αθλητισμό, ενώ ο ίδιος επάνδρωνε με ταλέντα την ομάδα στίβου του ΓΣΕ. Πολλοί νέοι ήθελαν να βρίσκονται κοντά στο ίνδαλμά τους, Στους αγώνες συμμετείχε και ο ίδιος ως αθλητής του ΓΣΕ. Ήταν παράδειγμα αθλητή μεγάλης διάρκειας. Στο άλμα επί κοντώ κατέρριψε για πρώτη φορά την παγκύπρια επίδοση το 1947 (3.28 μ.) και για τελευταία το 1963 (3.83 μ.).
Ως προπονητής, ποδοσφαιριστής της Ανόρθωσης (δεξιός ακραίος επιθετικός) και κυνηγός ταλέντων βοήθησε στη δημιουργία της ομάδας, που σήμερα αποκαλούμε «Μεγάλη Κυρία» του Κυπριακού Ποδοσφαίρου Ήταν αυτός που «ξετρύπωσε» παίκτες όπως ο Πάπυρος, ο Πιερής,ο Οδυσσέας, ο Ζάκγυλος, ο Κίνας, ο Κοβής, ο Παντελάκης, ο Άντης, ο Λαμπής, ο Άσπρου, ο Στάθης, ο Σιαντρής, ο Ζέμπασιης, ο Σιαλής και άλλους, οι οποίοι έδωσαν αργότερα τίτλους στην Ανόρθωση (πρωταθλήματα: 1957, 1958, 1960, 1962, 1963 και κύπελλα: 1959, 1962, 1964).
Με την έναρξη του αγώνα του 1955 συνελήφθη στο οίκημα της Ανόρθωσης και οδηγήθηκε στα κρατητήρια. Εννιά μήνες μετά απέδρασε και βγήκε αντάρτης. Στις 3 Μαρτίου 1957 η ιστορία τον βρήκε να πολεμά δίπλα στον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου, αδελφικό του φίλο από το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Τα γεγονότα είναι γνωστά με τη θυσία του Αυξεντίου και την παράδοση των 3 συναγωνιστών του μετά από εντολή του αρχηγού τους. Οδηγήθηκε ξανά στα κρατητήρια μέχρι τη λήξη του αγώνα.
Μετά την ανεξαρτησία, εργάστηκε με ζήλο από διάφορα κυβερνητικά πόστα για την πρόοδο του αθλητισμού. Το 1972 ίδρυσε την Ομοσπονδία Ολυμπιακής Γυμναστικής. Πέθανε αναπάντεχα από καρδιακή προσβολή στις 2 Αυγούστου 1981.
Το εργαστήρι «Παυλάκη» στη Λάρνακαε ήταν το πρώτο στην Κύπρο που τύπωσε έγχρωμες φωτογραφίες και σλάις και εμφάνισε κινηματογραφικές ταινίες 8 mm.
Είχε μεγάλος κύκλος εργασιών αφού όλα τα φωτογραφεία της Κύπρου και της Μέσης Ανατολής έστελλαν το υλικό τους στου Παυλάκη, κατόπιν εξουσιοδότησης της Γερμανικής εταιρείας Agfa.
Το εργαστήριο «Παυλάκη» ξεκίνησε το 1966 από τον Παυλάκη Χειλίδη και συνέχισε με τον γιο του Χάρη Παυλάκη.
Διαφήμιση της Εταιρείας COLORFOT SERVICE LTD «ΠΑΥΛΑΚΗΣ», ημερομηνίας 1979.
Να κι ένα τυπικό παράδειγμα αστικού σπιτιού της δεκαετίας του ’20. Διώροφο και δίπλα κήπος. Μοσχοβολούσε η Στυλιανού Αποστολίδη από τις λουβανούδες και τ’ άλλα αρωματικά. Απέναντι από το κατηχητικό του Αποστόλου Παύλου. Η περιοχή είχε πολλούς κήπους και περβόλες. «Κηπογειτονιά» την έλεγαν γιατί είχε πολλά νερά που αντλούσαν με ανεμόμυλους (περιοχή «Ανεμόμυλοι» στο Κτηματολόγιο). Το σπίτι ανήκε στην οικογένεια του Κρητικού ζαχαροπλάστη Αντώνη Χατζόπουλου, πατέρα του Εύρου Χατζόπουλου και παππού της Ίδης Ηλιάδη. Απ’ τον δρόμο φαινόταν η χρωματιστή τζαμαρία του ισόγειου που οδηγούσε στον κήπο και τα μωσαϊκά του ηλιακού που πάνω χόρευαν οι ακτίνες του ήλιου.
Ο Στέφανος είχε μεγάλη συνεισφορά στην πνευματική ζωή της Λάρνακας. Πρώτη του έγνοια μετά τον εκτοπισμό από την αγαπημένη του Αμμόχωστο το 1974 ήταν η συντήρηση της οικογένειάς του. Γύριζε τα σχολεία της πόλης και χόρδιζε μουσικά όργανα, ενώ συμπλήρωνε φόρμες για έκδοση διαβατηρίων.
Ως υπεύθυνος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λάρνακας άλλαξε ριζικά τη λειτουργία της: την εμπλούτισε με τόμους, τη μετέτρεψε σε δανειστική και εφάρμοσε σύστημα αρχειοθέτησης.
Στο μουσικό τομέα, λειτούργησε το Κέντρο Μουσικής του Trinity College του Λονδίνου. Ο Στέφανος δίδασκε βιολί και κιθάρα, η Εύη, η γυναίκα του, πιάνο. Για τη δουλειά του στο Trinity College του απονεμήθηκε το 1986 από τον Δούκα του ΚΕΝΤ, η ανώτατη διάκριση του επίτιμου μέλους του Κολλεγίου.
Ο αείμνηστος Στέφανος Ζυμπουλάκης (με το σκούφο) μαζί με τους Κίκη Κύπαρη, Λούη Περεντό και Νίκο Νικολάου-Χατζημιχαήλ από τη Λεμεσό.
Ίδρυσε μαζί με τον Αντρέα Ευρυβιάδη τον Σύνδεσμο Φίλων Κλασσικής Μουσικής Λάρνακας-Αμμοχώστου και το σχήμα Τρίο Σαλίνας (Στέφανος 1ο βιολί, Ευρυβιάδης 2ο βιολί, Εύη πιάνο).
Το 2000 ίδρυσε και διεύθυνε την Παιδική Ορχήστρα Εγχόρδων Λάρνακας -Αμμοχώστου, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Ορχήστρα Εγχόρδων Νέων -Ίδρυμα Χριστίνας Αποστόλου.
Συμμετέχει σε επιτροπές για τη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων (Γιορτή του Κατακλυσμού, μουσικά απογεύματα, συναυλίες την ημέρα της Μουσικής καθώς και στο Δημητρίειο Πολιτιστικό Κέντρο).
Για δώδεκα χρόνια είχε την ευθύνη της λογοτεχνικής παρουσίασης και κριτικής του περιοδικού Μόρφωσις. Ήταν μέλος της εκδοτικής ομάδας των περιοδικών ΚΥΚΛΟΣ του Φοίβου Σταυρίδη και ΛΑΡΝΑΚΑ.
Ο Στέφανος έφυγε τον Αύγουστο του 2019 με τον καημό της Αμμοχώστου και με την αγάπη του για την Λάρνακα, που όπως ο ίδιος έλεγε τον αγκάλιασε και τον στήριξε από την πρώτη στιγμή.
Η Προοδευτική Κίνηση Λάρνακας δημιουργήθηκε το 1986. Στη φωτογραφία το πρώτο της Διοικητικό Συμβούλιο με Πρόεδρο τον αείμνηστο λογοτέχνη Χρίστο Κάρμιο.
Πάνω σειρά από αριστερά: Περούλα Μάρκου – Κάτια Ευαγγέλου – +Πανίκος Ασσιώτης – Μάριος Λουκά -Κυριάκος Τσαγγαρίδης – Αννίτα Λανίτου – Σούλα Παυλίδου – +Ερρίκος Λανίτης.
